خوش به حال آسمون که هر وقت دلش بگیره بی بهونه می باره ...
به کسی توجه نمی کنه ...
از کسی خجالت نمی کشه ...
می باره و می باره و ...
اینقدر می باره تا آبی شه ...
آفتابی شه ...!!!
کاش ...
کاش می شد مثل آسمون بود ...
کاش می شد وقتی دلت گرفت اونقدر بباری تا بالاخره آفتابی شی ...
بعدش هم انگار نه انگار که بارشی بوده
من برای سالها مینویسم...سالها بعد که چشمانت عاشق میشوند...
افسوس که قصه ی مادر بزرگ راست بود...همیشه یکی بود یکی نبود
دل نوشته(عشق من)